آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ويران می کنی،
آنگاه که شمع اميد کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را ناديده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشَت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بينی و بنده خدا را ناديده می گيری ،
می خواهم بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

سهراب سپهري