مـعـشـوقـه پـی وفـا نـبـاشـد

ور بـود، بـه عـهـد مـا نـبـاشد

هـرگـز سـر کـوی خـوبـرویان

بـی‌فـتـنـه و مـاجـرا نـبـاشـد

هـر چـنـد که یار ما ختاییست

مــا را نــظـر خـطـا نـبـاشـد

ای بـا هـمـه طـلـعـت تو نیکو

بــا طـالـع مـا چـرا نـبـاشـد؟

دعوی چه کنی بر وی پوشی؟

پــوشــیـدن مـه روا نـبـاشـد

خـوبـی کـه ندید روی او کس

امــروز بــجــز خـدا نـبـاشـد

عـشـق تـو قـضای آسمانیست

کـس را گـذر از قـضـا نـبـاشد

مـن عـاشـقـم و لـبـت ببوسم

عـاشـق هـمـه پـارسـا نـبـاشد

گـفـتـی که: ترا دوا صبوریست

ایــن درد بــود، دوا نــبـاشـد

آن غم که تو ریختی درین دل

جـایـی بـرسـد، کـه جـا نباشد

زیــر قــدمــت بـبـوسـم ایـرا

بــالـای تـو بـی‌بـلـا نـبـاشـد

زر مـیـخـواهی ز من، ترا خود

یـک بـوسـهٔ بـی‌بـهـا نـبـاشـد

زر پـر مـطـلـب، که اوحدی را

در دسـت بـجـز دعـا نـبـاشـد