دلــم بـردی و جـان بـر کـار داری

تــو خــود جـای دگـر بـازار داری

نـبـاشد عاشقت هرگز چو من کس

اگــر چــه عــاشـق بـسـیـار داری

ز رنــج غــیــرتــت بــیــمـار بـاشـم

چـو تـو بـا دیـگـران دیـدار داری

عـزیـزت خـوانـم ای جـان جـهانم

از آنـسـت کین چنینم خوار داری

کـسـی کـو عـاشـق روی تـو بـاشد

ســــــزد او را نـــــزار و زار داری

دو چـشـمـم هـر شبی تا بامدادان

ز هـجـر خـویـشـتـن بـیـدار داری

شـدم مـهـجـور و رنجور تو زیراک

تـــو خـــوی عــالــم غــدار داری

تـرا دارم عـزیـز، ای ماه چون گل

چـرا بـی‌قـیـمـتـم چون خار داری

نـگـر تـا کـی مـرا از داغ هـجـران

لـبـی خـشـک و دلـی پـر نـار داری

تـو خـود تنها جهان را می بسوزی

چــرا بــر خــود بـلـا را یـار داری

بکن رحمی بدین عاشق اگر هیچ

سـنـایـی را چـنـان بـاید کزین پس

ز وصل خویش بر خوردار داری