رنج هست ، مرگ هست ، اندوه جدایی هست ،

اما آرامش نیز هست ، شادی هست ، رقص هست ، خدا هست.

زندگی ، همچون رودی بزرگ ، جاودانه روان است.

زندگی همچون رودی بزرگ که به دریا می رود ،

دامان خدا را می جوید .

خورشید هنوز طلوع میکند.

فانوس ستارگان هنوز از سقف شب آویخته است :

بهار مدام می خرامد و دامن سبزش را بر زمین می کشد :

امواج دریا ، آواز می خوانند ،

بر میخیزند و خود را در آغوش ساحل گم میکنند.

گل ها باز می شوند و جلوه می کنند و می رویند.

نیستی نیست.

هستی هست .

پایان نیست.

راه هست.

تولد هر کودک ، نشان آن است که :

خدا هنوز از انسان ناامید نشده است

دوباره باز اغاز بی پایان گریه های من شروع می شود

و دوباره باید رویای شکفتن با تو را از یاد ببرم

دوباره باید ارام و بی صدا در ظلمت شب

از غم هجرانت گریه کنم تا تمام ستارگان و کهکشانها

صداقت کلامم را با گریه هایم باور کنند

به راستی که چه کسی آواز جدایی را سر داد

و من را از تو جدا کرد

لعنت بر تو ای روزگار بی وفا که ناقوس جدایی را

تو به صدا در اوردی و اهنگ جدایی را نواختی

حالا چگونه این دل من با این فریاد دلخراش جدایی کنار برود احساس می کنم که از جدایی نفرت دارم

ولی عزیزم تو را هرگز فراموش نمی کنم

اگر چه جدایی بین ما می افتد