آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

بر جای بدکاری چو من ، یک دم نکوکاری کند

اول به بانگ نای و نی ،آرد به دل پبغام وی

وان گه به یک پیمانه می ،با من وفاداری کند

دلبر که جان فرسود از او ، کام دلم نگشود از او

نومید نتوان بُود از او ، باشد که دلداری کند

پشمینه پوش تند خو ، از عشق نشنیده است بو

از مستیش رمزی بگو ، تا ترک هشیاری کند

زان طره ی پُر پیچ و خم ،سهل است اگر بینم ستم

از بند و زنجیرش چه غم ، هر کس که عیاری کند

شد لشکر غم بی عدد ،از بخت می خواهم مدد

تا فخر دین عبدالصمد ، باشد که غمخواری کند

با چشم پر نیرنگ او حافظ مکن آهنگ او

کان طره ی شبرنگ او بسیار طراری کند

مـیـکـنـد سـلـسـلـهٔ زلـف تـو دیـوانه مرا

مـیـکـشـد نرگس مست تو به میخانه مرا

مـتـحـیـر شـده‌ام تـا غـم عـشـقت ناگاه

از کـجـا یـافـت در ایـن گوشهٔ ویرانه مرا

هــوس در بــنــاگـوش تـو دارد دل مـن

قـطـرهٔ اشـگ از آنـسـت چـو دردانـه مرا

دولــتـی یـابـم اگـر در نـظـر شـمـع رخـت

کـشـتـه و سـوخـتـه یـابند چو پروانه مرا

درد سـر مـیـدهد این واعظ و میپندارد

کـالـتـفـاتـسـت بـدان بـیـهـده افـسانه مرا

چـاره آنـسـت کـه دیـوانـگـیی پیش آرم

تــا فــرامــوش کــنـد واعـظ فـرزانـه مـرا

از می مهر تو تا مست شدم همچو عبید

نـیـسـت دیـگـر هوس ساغر و پیمانه مرا