بـهـار آمـد کـه غـم از جـان بـرد، غم در دل افزون شد

چه گویم کز غم آن سروِ خندان، جان و دل خون شد

گــروه عــاشــقــان بــســتــنــد مــحــمــلــهــا و وارسـتـنـد

تـو دانـی حـال مـا وامـانـدگـان در ایـن مـیـان چـون شد

گــل از هــجــران بــلـبـل، بـلـبـل از دوریّ گـل، هـر دم

بـه طـرْف گـلـستان هر یک، به عشق خویش مفتون شد

حــجــاب از چــهــره دلــدار مــا، بــاد صــبــا بــگــرفــت

چـو مـن هـر کـس بـر او یـک دم نظر افکند، مجنون شد

بـــهـــار آمـــد، ز گـــلــشــن بــرد زردیــهــا و ســردیــهــا

بـه یُمـن خـور، گـلستان سبز و بستان گرم و گلگون شد

بـــهـــار آمـــد، بـــهـــار آمـــد، بـــهـــار گـــل‏عـــذار آمــد

بـه مـیـخـواران عـاشـق گـو: خـمـار از صـحـنه بیرون شد