چراغ ها خاموشند
و کوچه در تاریکی عمیقی فرورفته است.
آرامش شب در همه جا حاکم است
اما بر دل من نور می بارد.
میبینم که چقدر این زندگی با همه کوچک بودنش و گذران بودنش در زیر نور زیباست.
نور چه لطافتی به این لحظه ها داده است.
چشمانم غرق در تبلور اشکهایی است که بی امان می بارند
باران می بارد
تا آنجا که چشمه ای از هجوم بی امانش به خروش آید.
تا آنجا که رودی جاری شود.
و نگاهم میگرید تا آنجا که جام وجودم سرشار از حضورتو شود
و دل کوچکم به سوی تو روان گردد.
من چو چشمه ای بر آمده از بلندای کوه غرور
خروشان شده از بارش اشکها
در آستانه دریای تو تسلیم بودن توام.
حس حضور اشکها درلطافت احساس عشق توست.
تو ای محبوب من .
در پناه کدام ابری
در پشت کدام اندوه
که باهزاران بار باریدن این ابرها و گریستن این چشمها بازهم ترا نمیابم.
تو نوید سبزبهاری.
شکوه شکوفایی زمین مرده.
امشب در قطره قطره این باران بوی تو را احساس میکنم.
و در بارش نگاهم عطر حضورت را.
من امشب لبریز از رهایی به زیر باران نشسته ام
تا در هر قطره آن ن.ازش دستان ترا بر وجودم احساس کنم .
تا بفهمم که آغ.ش گرم اخلاص و یک رنگی
تنها پناه دل " انسانهای تنهایی" است
که بودن ترا احساس می کنند.
من امشب طراوت زیستنی دوباره را دارم. ..

من ندانستم از اول که تو بي مهر و وفايي

و بجز مهري هات بر سر هيچ عهد نپايي

اين همه آدم خو شتيپ و موفق سر راهت

چه شد آخر به سرت زد که دل من بربايي؟

دوستان عيب کنندم که چرا دل به تو دادم

واقعا خام شدم، فارغ از اين چون و چرايي

اي که گفتي مرو اندر پي خوبان زمانه

خب! گرفتم پي بدهاي زمانه؛ نه! خدايي...

اين نصيحت که نمودي، ز کجاي تو در آمد؟

تو کجايي که ببيني منِ بدبخت! کجايي؟!

مرد آن است که از دام تاهل بگريزد

که تاهل همه بند است و تجرد، چو رهايي

آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پريشان

که کند شاد مرا، بلکه طلاق است و جدايي

من ندانم به چه نحوي بدهم مهريه ات را

شايد آخر بروم در پي دزدي و گدايي

فقر و درويشي و انگشت نمايي و ملامت

همه سهل است؛ تحمل بکنم بار جدايي

خلق گويند: (برو یک زن ديگر بسِتان ) نه!

زن گرفتن، همه خبط است؛ چه مفرد، چه دوتايي


"شکرشکن"