ای آدمها من بریده ام....

من خیلی وقت ها پیش از زندگی بیزار شدم...

من از بودن من از دیدن من از همه چیز بیزاز شدم...

اما راستش اگر بگویم

مرا از زندگی بیزار کردند....

نمی گویم کی ها مرا بیزار کردند.....

نمی گویم کی ها مرا به عمق درد رساندند....

اما میگویم من زاده دردم...

میگویم من درد لا علاج بودم....

دیگر نه آرزوی دارم و نه کینه ای...

آنچه در من انسانی بود از دست دادم...

گذاشتم گم بشود...

زندگانی ام برای همیشه گم شد.

سخته تو فکر کسی باشی که همیشه تو فکر کس دیگس...

خوشی زندگیت کسی باشه که نبودنت آرزوشه...


برای کسی می میری که به امیدبودن کنار یکی دیگه زندس...

چه لحظه ای وقتی ببینی عشقت وجودت قشنگترین بهونه ی زندگیت مال یکی دیگس...

بهش بگی فراموشت کردم واسه همیشه....

اما تنها کاری که بتونی بکنی این باشه که از پیشش بری و نتونی فراموشش کنی....


ولی وانمود کنی فراموشش کردی....


اونوقت تازه میفهمی معنی عشق چیه؟!؟!......

دو میمون روی شاخه درختی نشسته بودند و به غروب خورشید نگاه میکردند.

یکی از دیگری پرسید: چرا هنگام غروب رنگ آسمان تغییر میکند؟

میمون دوم گفت: اگر بخواهیم همه چیز را توضیح بدهیم، مجالی برای زندگی نمی ماند. گاهی اوقات باید بدون توضیح از واقعیتی که در اطرافت میبینی، لذت ببری...

میمون اول با ناراحتی گفت: تو فقط به دنبال لذت زندگی هستی و هیچ وقت نمی خواهی واقعیتها را با منطق بیان کنی !!!

در همین حال هزار پایی از کنار آنها میگذشت...

میمون اول با دیدن هزار پا از او پرسید: هزار پا، تو چگونه این همه پا را با هماهنگی حرکت میدهی؟

هزارپا جواب داد: تا به امروز راجع به این موضوع فکر نکرده ام ؟!

میمون دوم گفت: خوب فکر کن چون این میمون راجع به همه چیز توضیح منطقی میخواهد!

هزار پا نگاهی به پاهایش کرد و خواست توضیحی بدهد:

خوب اول این پا را حرکت میدهم، نه، نه. شاید اول این یکی را. باید اول بدنم را بچرخانم ...

هزار پا مدتی سعی کرد تا توضیح مناسبی برای حرکت دادن پاهایش بیان کند ولی هرچه بیشتر سعی میکرد، ناموفقتر بود.

پس با ناامیدی سعی کرد به راه خودش ادامه دهد، ولی متوجه شد که نمیتواند.

با ناراحتی گفت: ببین چه بلایی به سرم آوردی؟! آنقدر سعی کردم چگونگی حرکتم را توضیح دهم که راه رفتن یادم رفت!!!

میمون دوم به اولی گفت: میبینی؟! وقتی سعی میکنی همه چیز را توضیح دهی اینطور میشود...!

پس دوباره به غروب آفتاب خیره شد تا از آن لذت ببرد...

احساس نیکو به زندگی داشتن،

در گرو احساس نیکو به خود داشتن است.

هرگز خنده را از یاد مبر،

و غرور نیز نباید مانع گریستن تو شود.

با خندیدن و گریستن است که معنای زندگی کامل می شود!!!

----------------------------------------------------------------------
گاهـي فـقـط بايــد

لبـخـنـد بـزنــي

و

رد شـــوي

بگـذار فـکـر کنـنـد

نـفـــهــميــــدي...!!!

خسته ام از تظاهر به ایستادگی
از پنهان کردن زخم هایم
زور که نیست !
دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و
با لبخندی مسخره وانمود کنم همه چیز رو به راه است....!
............اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم
میخواهم لج کنم ، با خودم ، با تو ، با همه ی دنیا...!
چقدر بگویم فردا روز دیگریست و امروز بیاید و مثل هر روز باشی....؟؟!
خسته ام .... از تو .... از خودم....از همه ی زندگی .....
میخواهم بکشم کنار ! از تو ... از خودم..... از همه ی زندگی .....

زندگی شیرین است ، ولی تلخ نگاهش می کنیم

زندگی آشتی با خود است ، ولی قهر نگاهش می کنیم

زندگی همچون بهاری ست زیبا و دلفریب

لیک با چشم پاییز غم انگیز نگاهش می کنیم

زندگی اوج خواستن و پرواز کردن است

اما آن را در سقوط مرگ نا فرجام نگاهش می کنیم

زندگی خندیدن و بخشیدن است

ولی با بغض و حسد آن را نگاهش می کنیم

زندگی همه مهر و شادی و آزادگی است

گر چه ما با خشم و غم و در بند نگاهش می کنیم

زندگی شوق رسیدن تا به عشق خداست

افسوس آن را با نفس شیطان نگاهش می کنیم

شاعر معاصر: نرگس میر صدردینی

در گیر و گدار این سکوت

تنهایی هم دردیست که بر درد های دگر می افزاید

دریغا نه درمانی

نه لبخندی

نه حتی گریه ای

که سر لوحه دل ما را به سخنی بیا راید

حال این دل عاشق

که عشق هم از هر صدایی بی صدا تر است

در این بی رنگی سکوت

هیچ اعتراضی را به فریاد نمی الاید

صبر

تلخ است

سخت است

با این رنج بی دریغ و جهل بی دلیل

طلوع ازدی ما

شاید هرگز نمی اید

ز مخمصه برون جستن

که نه به از خویش گریختن

بل شاید همان عشق است

که در این تنهای و سکوت

ترانه زندگی را به امید می سراید!!

سلام بهونه قشنگ من برای زندگی

آره منم همون دیوونه ی همیشگی

فدای مهربونیات چه می کنی باسرنوشت؟

دلم برات تنگ شده بود این نامه رو واست نوشت

حال منو ا گه بخوای رنگه گلای قالیه

جای نگاهت بدجوری تو صحن چشمامم خالیه

ابرا همه پیش منن اینجا هوا پر ازغمه

از غصه هام هرچی بگم جون خودت بازم کمه

من تو رو از پری دریا گرفتم
تو رو از عطر خوش گلها گرفتم
در جواب اون همه دعا و خواهش
هدیه ای هستی که از خدا گرفتم
ای همه شیرینی رویا . تو رو من
از نسیم اونور ابرا گرفتم
باغ از تو شد ویرانه دل
روز تولد تو ستاره ها دمیدن
پرستوهای عاشق به خونشون رسیدن
روز تولد تو بخت من از راه رسید
نیمه جونی . جون گرفت . تشنه . به دریا رسید
تکرار حرفای منی مثل سرود زندگی
عشقت شده برای من . بود و نبود زندگی
غم ندارم . غم ندارم. غصه و ماتم ندارم
با عشق تو . تو زندگی دیگه چیزی کم ندارم
ای همه آرامش من . بانی آسایش من
به غیر از عشق پاک تو . تو سینه محرم ندارم
خوش آمدی به خانه دل
خوش آمدی . خوش آمدی
باغ از تو شد ویرانه دل
خوش آمدی . خوش آمدی
خوش آمدی...

کاش ندیده بودم تو را ، کاش آن روز که در وجود من طلوع کردی از تو روی برمیگرداندم تا در سایه وجود خود بمانم.