سلامی چو بوی خوش آشنایی
بدان مردم دیده روشنایی
درودی چو نور دل پارسایان
بدان شمع خلوتگه پارسایی
نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای
دلم خون شد از غصه ساقی کجایی
ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا
فروشند مفتاح مشکل گشایی
عروس جهان گر چه در حد حسن است
ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی
دل خسته من گرش همتی هست
نخواهد ز سنگین دلان مومیایی
می صوفی افکن کجا می‌فروشند
که در تابم از دست زهد ریایی
رفیقان چنان عهد صحبت شکستند
که گویی نبوده‌ست خود آشنایی
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع
بسی پادشایی کنم در گدایی
بیاموزمت کیمیای سعادت
ز همصحبت بد جدایی جدایی
مکن حافظ از جور دوران شکایت
چه دانی تو ای بنده کار خدایی

و من که در تمام عمر کوتاهم
جز ماندن تجربه ای ندارم
خود را برای سفری همیشگی
آماده میکنم که برایمان ارمغان بودنی جانبخش است.
گویی که حال دارم زندگی را زندگی میکنم و جامه عشق رابر تنش میکنم.
مشتاقانه چشم انتظار آمدنی ام که همه چیزم در آمدن آن معنی میشود
ونشانی است از عاشقی که همیشه به داشتنش عشق مي ورزد.
من آنچه را که دلم نشان دهد مینویسم
"براي تو"
چرا که به تو ایمان دارم و میدانم که
برای تو به مانند من زندگی در لذت های کوچک معنی نمیشود .
گاه به بلندای عمق نگاهت حسرت میخورم
گاه به وسعت قلب عاشقت بر من اقتدا ميكنم
ديگر تحمل سخت شده است
اينهمه هاي سخت زندگي را
گذر دادن صبوري ميخواهد و من بي تاب توام..
چشمانم را میبندم تا دیگر چیزی نبینم
اما آرام نمیگیرم.
به تو باز ميگردم
تا در گوشم نجوای مهربانی را بخواني .
كه بر من حديث ايستادگي را بچشاني
تا كه تلخ لحظه ها را با خنده ات
شيرين سازي
كه همه بودنت در سعادت زندگی من است.
اي تويي كه همه چیزش منم و من همه تو
به داشته مان مي بالم
طراوت باران بر دل عاشق ما
مبارك...