مـژده ای مـرغ چـمـن، فصل بهار آمد باز

مـوسـم مـی‏زدن و بـوس و کـنار آمد باز

وقـت پـژمـردگـی و غـمـزدگـی آخـر شد

روز آویــخــتــن از دامــن یــار آمــد بــاز

مـردگـیـهـا و فـرو ریـخـتـگـیـهـا بـشـدنـد

زندگیها به دو صد نقش و نگار، آمد باز

زردی از روی چمن بار فرابست و برفت

گـلـبـن از پـرتـو خـورشـید به بار آمد باز

ساقی و میکده و مُطرب و دست افشانی

بـه هـوای خَم گـیـسـوی نـگـار آمـد بـاز

گـر گـذشتی به درِ مدرسه، با شیخ بگو:

پـی تـعـلـیـم تـو، آن لـالـه عـذار آمد باز

دکـه زُهـد بـبـنـدیـد در این فصل طَرب

کـه بـه گـوش دلِ مـا نـغـمـه تـار آمد باز

حـبـذا پـای گـل و صـبـحـدم و فـصـل بهار

باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار

بــی رخ یـار هـوای گـل و گـلـزارم نـیـسـت

زانـکـه بـا دسـت نـسـیـم چـمـن و بوی بهار

هـمـه بـتـخـانهٔ چین نقش و نگارست ولیک

اهـل مـعـنـی نـپـرسـتـنـد مـگـر نـقـش نـگار

در دل تـنـگ مـن آمد غم و جز یار نیافت

اوسـت کـانـدر حـرم عـشـق تو می‌یابد بار

ســکــه روی مــرا نــقــش نـبـیـنـی زانـروی

کـه درسـتـسـت کـه چـشـمت نبود بر دینار

خـرم آنـروز کـه مـن بـوسـه شـمارم ز لبت

گـر چـه بـیـرون ز قـیـامـت نـبـود روز شـمار

گــفــتـی از لـعـل لـبـت کـام بـر آرم روزی

چـون مـراد مـن دلـسـوخـتـه ایـنـست برآر

از مــیــانـت چـو کـمـر مـیـل کـنـارسـت مـرا

گـر چـه بـی زر ز مـیـانـت نتوان جست کنار

گـر بـتـیـغـش بـزنـی روی نـپـیـچـد خـواجو

کـه دلـش را سـر یارست و تنش را سر دار