به نیابت پروانه ای حرف میزنم که

پیله کرده در استخوانهایم

و سراغ دشتی را میگیرد

که بدون تو

انگار هویت اش را از دست داده است

هیچ دشتی

به لهجه محلی ام حرف نمی زند

انگار باید جایی میان خواب هایم

برای چشم پوشی از این انتظار داشته باشم

و با این دیوار بلند

کنار بیایم

که نه فرو میریزد

و نه میتوان از آجرهایش برداشت

نه میتوان پروانه ها را انکار کرد

نه میتوان در روز روشن

به دشت تاریکی پناه برد

حالا باید فکری بکنم

برای

حفظ آفتاب روی گونه هایم


...."نسیم جعفری"

پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او: نازنینم اَدم....
با تو رازی دارم !..
اندکی پیشتر اَی ..
اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!.
... زیر چشمی به خدا می نگریست !..
محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست .
نازنینم اَدم!!. ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!..
یاد من باش ... که بس تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!
به خدا گفت :
من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ...
به اندازه عرش ..نه ....نه
من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!
اَدم ،.. کوله اش را بر داشت
خسته و سخت قدم بر می داشت !...
راهی ظلمت پر شور زمین ..
طفلکی بنده غمگین اَدم!..
در میان لحظه ی جانکاه ، هبوط ...
زیر لبهای خدا باز شنید ،...
نازنینم اَدم !... نه به اندازه ی تنهایی من ...
نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !...
که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!!
نازنینم اَدم .... نبری از یادم ؟؟!!!!.