دل دیــوانــه کــه خــود را بـه سـر زلـف تـو بـسـتـسـت

کــس بــر او دسـت نـیـابـد کـه سـر زلـف تـو بـسـتـسـت

چــکـنـد طـالـب چـشـمـت کـه ز جـان دسـت نـشـویـد

بـوی خـون آیـد از آن مـسـت‌ کـه شمشیر به دست است

بـــه امــیــدی کــه شــبــی ســرزده مــهــمــان مــن آیــی

چشم در راه و سخن بر لب و جان بر کف دست است

مــن و وصــل تــو خــیــالــیـسـت کـه صـورت نـپـذیـرد

کــه تــرا پــایــه بــلــنــدســت و مــرا طــالـع پـسـتـسـت

گــفــتــم از دســت تــو روزی بــنــهــم سـر بـه بـیـابـان

دســت در زلــف زد و گــفــت‌ کــیـت پـای بـبـسـتـسـت

حـــاش لـــلــه کــه رهــایــی دلــم از زلــف تــو بــیــنــد

کــه دلــم مــاهــی بـسـمـل بـود و زلـف تـو شـسـتـسـت

گـــرد آن دانــهٔ خــال تــو ســیــه مــوی تــو دامــســت

دل شــنــاسـد کـه تـنـی هـرگـز ازیـن دام نـجـسـتـسـت

دل قـــاآنـــی ازیـــنـــســان کــه بــه زلــف تــو گــریــزد

چون بــرآشــفــتــه یــکـی رومـی هـنـدوی پـرسـتـسـت

دل

تنگ توست

بهانه هايش

همه

از آن توست

چه كنم

باران كه ميبارد

ياد عهديست كه در خفا بين چشمان ما بسته شد

رنگ خودخواهي به خود نگير

ديدار در انتظار توست

نگاهش به سمت توست

به راه توست

هر طپش قلبش

براي توست

ارام تر بگذر

اين فكر آشفته را رها كن

مهاركن

كمي به وقت خستگي هارا چشيدن

مرا باور كن

دوست داشتنم را

بدون خرده گيري

بدون هراس

بدون مهار

بدون آنكه بخواهي چرايش را رنگ دهي

باور كن

دوست داشتنت را

بيشتر از اينها

باور كن