یه مسافر یه غریبه یه شبم بی پنجره

میروم با کوله بار سرگذشت و خاطره

خسته ام از خستگیها خسته ار این لحظه ها

می شمارم لحظه ها را بر نمی آرم صدا

قصه های من غمگین اگه تلخ اگه شیرین

می روم تا واسه فردا بسازم دنیای رنگین

هر جا میرم لبا میگن یه غریبه اومده

نمیبینم همصدایی این هم از بخت منه

من پر امید اما دلم در التهابه

میرم که تا در غربتم نوری بتابه

ای زندگی بیزارم از بیهوده بودن

میرم که تا پیدا کنم فردای روشن

هر جا میرم لبا میگن یه غریبه اومده

نمیبینم هم صدایی این هم از بخت منه

باران
سخن بگوي
اين كيست
شعر شكوفه هاي دل را
با جان بي قرار تو خوانده است؟
بگو
تشويش بيكرانه رنج كدام عشق
در التهاب حنجره ما مانده است؟
با رنج زيستن
با تنهايي شب را همراه شدن
با بهانه زمانه را
چون رود
عاشقانه سرودن و
پردرد گذر دادن..
به راستي
اينگونه بي بهار ماندن
چون هواي پاييز
پر از دلتنگي سرودن
در سرنوشت ماست؟