گاهی عمر تلف میشود ؛
به پای یک احساس ....
گاهی احساس تلف میشود ؛
به پای عمر !

و چه عذابی میکشد ،
کسی که هم عمرش تلف میشود ؛
هم احساسش ...


------------------------------------------

چشمانت را ببند تا ببینی !
گوشهایت را ببند تا بشنوی !
سکوت کن تا همه فریاد شوي !
اگر میخواهی مرهم شوی ، باید زخم ببینی !
اگر میخواهی پیروز شوی ، باید شکست بخوری !
اگر میخواهی به مقصدبرسی ، باید ساکن شوی !
اگر میخواهی بایستی ، باید حرکت کنی !
اگر میخواهی زنده بمانی ، باید بمیری !
باید اسیر شوی تا رها شوی !
اینجا دنیای دیگری است
باید گم شوی تا پیدایت کنند

خسته ام از تظاهر به ایستادگی
از پنهان کردن زخم هایم
زور که نیست !
دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و
با لبخندی مسخره وانمود کنم همه چیز رو به راه است....!
............اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم
میخواهم لج کنم ، با خودم ، با تو ، با همه ی دنیا...!
چقدر بگویم فردا روز دیگریست و امروز بیاید و مثل هر روز باشی....؟؟!
خسته ام .... از تو .... از خودم....از همه ی زندگی .....
میخواهم بکشم کنار ! از تو ... از خودم..... از همه ی زندگی .....

نمی‌دونم چرا دیگه مثله همیشه هر چی با ستاره های چشمك زن آسمون حرف

میزنم
دیگه آروم نمی‌شم ؟

نمی‌دونم دیگه چرا سو سو زدن ستاره های آسمون آبی واسم قشنگ و دیدنی نیست ؟

نمی‌دونم چرا دیگه رقص شنای ماهی‌های قرمز كوچك توی حوض چشمامو نوازش نمیده ؟
نمی‌دونم چرا دیگه هر چی ترانه‌های عاشقونه می‌خونم حتی دلم یه ذره هم
سبك نمیشه ؟

نمی‌دونم چرا دیگه هر چی اسمتو صدا میزنم و گریه میكنم دیگه آرومم نمیكنه؟

نمی‌دونم .... ولی فقط‌ می‌دونم كه جوابه تمومه این سوالها رو تو می‌دونی .

نمی‌دونم دلتنگی هایم را با كدام واژه به تصویر بكشم... دلتنگی‌‌های شبانه‌ام را به دست كدوم باد بسپارم... آیا بادی هست برای دلتنگی های وقت و بی وقت این دل خسته....؟!

دنیا بیستون است اما فرهاد ندارد، و آن تیشه هزار سال است که در شکاف کوه افتاده است.
مردم می آیند و می روند اما کسی سراغ آن تیشه را نمی گیرد. دیگر کسی نقشی بر این سینه ی سخت و ستبر نمی زند. دنیا بیستون است و روی هر ستون، عفریت فرهادکُش نشسته است. هر روز پایین می آید و در گوش ات نجوا می کند که شیرین دوستت ندارد. و جهان تلخ می شود.
تو اما باور نکن. عفریت فرهادکُش دروغ می گوید. زیرا که تا عشق هست، شیرین هست.
عشق اما گاهی سخت می شود؛ آنقدر سخت که تنها تیشه از پس آن بر می آید.
روی این بیستون ناساز و ناهموار گاهی تنها با تیشه می توان ردّی از عشق گذاشت، و گرنه هیچ کس باور نمی کند که این بیستون فرهادی داشت.
ما فرهادیم و دیگران به ما می خندند. ما فرهادیم و می خواهیم بر صخره های این دنیا، جویی از شیر و جویی از عسل بکشیم؛ از ملکوت تا مغاک. عشق، شیر و عشق، شکر؛ عشق، قند و عشق، عسل. شیر و شکر و قند و عسل و عشق، نه در دست شیرین که در دستان خسرو است.
خسرو ما اما خداوند است.
ما به عشق این خسرو است که در بیستون دنیا مانده ایم.
ما به عشق این خسرو است که تیشه به ریشه ی هر چه سنگ و صخره می زنیم.
ما به عشق این خسرو ...
و گرنه شیرین بهانه است
ما می رقصیم و بیستون می رقصد.
ما می خندیم و بیستون می خندد. بگذار دیگران هم به ما بخندند. آنها که نمی دانند خسرو ما چقدر شیرین است

حیف ازاون همه قدمها
که به پای ِ تو سپردم

تا رسیدم ته ِ کوچه
تو نگاهت ، کم آوردم

حالا دیگه خاطرت نیست
رنگ ِچشمای ِ خمارم
حیف اشکام که هنوزم
من از اون چشما می بارم
از ته ِدل توی ِ شبها
واسه تو آهی کشیدم

منو تا فرداکشوندی
اومدم، چیزی ندیدم

حیف ِ اون شب که پروندی
منو از یه خواب رنگی

حیف ِعشق نیمه کارم
که حالا با هاش می جنگی

حیفِ آهم که گرفتش
تو رو تو دستای زخمیش

حیف قلب ِبی پناهم
که نمی تونی بفهمیش

حیف ِچشمام ، حیفِ لبهام
حیف از اون تک تک ِحرفام

حیف که دستامو گرفتی
ولی باز تنهای تنهام

از درخت بالا که رفتم
حیف که می گفتی عجیبم

حیف پاهای برهنم
حیف از اون نخورده سیبم
تو نخواستی سیبو از من
تا نشیم آدم و حوّا

توبهشتمون بمونیم
نیارن مارو به دنیا

حیف دنیا که واسه ما
همه ی راها رو بسته

من هنوز خیره به سیبم
تو پریشونی و خسته
حیف آدم حیف حوّا
حیف از اون نخواسته دنیا

خواستی تو بهشت بمونیم
به جهنم اومدیم ما

با اینکه تازه دیدمت اینگار یه عمره با منی
اینگار داری با اون نگات اسممو فریاد میزنی
چشات باهام غریبه نیست یه تیکه از خود منه
دلم داره با نفسام برای تو پر میزنه
تویی که با اومدنت دلم پر از جوونه شد
خونه ی ویروونه من بازم دوباره خونه شد
تویی که بودنت برام دلیله زنده بودنه
تمومه آرزوم فقط بدون تو نبودنه
دارم میرم ولی دلم میخواد باشم کنار تو
میترسم از اینکه یه عمر باشم در انتظار تو
بدون تو نمیتونم یه لحظه آروم بگیرم
اشکام سرازیر میشه و از غم و غصه میمیرم
آخه مگه به جز تو کی مونده تو این دنیا برام
دیگه کسی رو ندارم من موندم و خاطره هام
اما میدونم که باید دوریت رو به جون بخرم
از پیش تو باید فقط یه یادگاری ببرم
نه تقصیر تو بود نه من دنیا به کاممون نبود
قرارمون باشه یه جا اون ور گنبد کبوووووووووووووووود

یادمان باشد:حرفی نزنیم که دلی بلرزد
یادمان باشد:حرفی نزنیم که دلی بلرزد و خطی ننویسیم که کسی را آزار دهد
یادمان باشد:جواب کینه را باکمتر از مهر و جواب دورنگی را با کمتر از صداقت ندهیم
یادمان باشد: باید در برابر فریاد سکوت کنیم و برسر سیاهی ها تور بپاشیم
یادمان باشد: سنگ خیلی تنهاست باید با او هم لطیف رفتار کنیم نکنه که دل تنگش بشکنه
یادمان باشد: برای درس دادن و درس گرفتن به دنیا آمده ایم نه برای تکرار اشتباهات
یادمان باشد: می توان با گوش دادن به آواز شبانه دوره گردی که از سازش عشق می بارد به اسرار عشق پی برد و زنده شد
یادمان باشد:گره تنهایی و دلتنگی هر کس فقط به دست خودش باز می شود
یادمان باشد: هیچ گاه لرزیدن دلمان را پنهان نکنیم تا تنها نمانیم
و یادمان باشد:هیچ گاه از راستی نهراسیم؟؟؟

ازم می خوای سلام بدم
چطوری روت میشه نگام کنی
چطور روت میشه ندا بدی دوست دارم
با این همه تظاهرت
من که ندیدم نشانه ی عاشقی
هر چی دیدم زرنگ بازی های دخترای این دور زمونه بود
منم به غربت رسیدم
من به عشقت رسیدم
منم که دردت کشیدم
من بودم شنیدم اهنگ دوست دارم به دروغو به دغل
من بودم که ضربه خوردم
من که نفسم درنماید
منم که تپش قلب دارم
منم که
نفرت دارم
من که دنیا که جلوم بد بود بدتر شده






تو چرا ناراحتی
خدای تو هم مهربون وقتی ببینه من کسی رو نمی تونم نبخشم
همه رو میبخشم اونم میبخشه
حالا برو اگه به اینجا امدی
برو نبین چی کشیدم
برو پشتتم نگاه نکن
مثل تو زرنگ زیاد دیدم
افرین
موفق شدی برو
مثل سری های قبل خداحافظی کن برو
بر پیش
کسی که الان مرحم قلبت شده
اگر چشت به این نوشته رسید
نظر نده
گمشو برو
برو تا نفرتم زیاد نشه
برو که زخمی که زدی
خونی شدی
هر بار بیای طرفش
خونه لبریز می کنه
فقط بروووووووووووووووووو
عاشق نبودی
ولی اهنگ عاشقی
خوب بلد بودی

حیف عمرم حیف لحظه های خوبی که برای تو گذاشتم
حیف غصه ای که خوردم چون ازت خبر نداشتم

حیف اون روزا که کلی ناز چشماتو کشیدم
حیف شوقی که تو گفتی داری اما من ندیدم

حیف حرفای قشنگی که برای تو نوشتم
حیف رویام که واسه تو از قشنگی هاش گذشتم

حیف اون شبها که نشستم با خیالت زیر مهتاب
حیف وقتی که تلف شد واسه دیدنت توی خواب

حیف باوفایی من حیف عشق و اعتمادم

حیف فرصتهای نقرم حیف عمرم و دقیقه ام
حیف هر چی به تو گفتم راست راسی حیف سلیقم

حیف اشکایی که ریختم واسه تو دم سپیده
حیف احساس طلاییم حیف این عشق و عقیده

حیف شادییم توی روزی که میگن تولدتت بود
حیف عاشقیم که گفتی اولش کار خودت بود

حیف اون همه قسم ها که به اسم تو نخوردم
حیف نازی که کشیدم چونکه طاقت نیوردم

حیف اون کسی که دائم عاشقم بود توی رویا
حیف که تو از راه رسیدی اونو دادمش به دریا

حیف قلبم که یه روزی دادمش دستت امانت
حیف اعتماد اون روز حیف واژه خیانت

حیف اون همه دعاهام واسه ی تو شب تنها
حیف اون چیزی که گم شد دیگه هم نمیشه پیدا

حیف اون شبی که گفتم پیش تو کمه .... یادته
حیف اون حرفا که گفتی گفتم اشکالی نداره یادته

یه مسافر یه غریبه یه شبم بی پنجره

میروم با کوله بار سرگذشت و خاطره

خسته ام از خستگیها خسته ار این لحظه ها

می شمارم لحظه ها را بر نمی آرم صدا

قصه های من غمگین اگه تلخ اگه شیرین

می روم تا واسه فردا بسازم دنیای رنگین

هر جا میرم لبا میگن یه غریبه اومده

نمیبینم همصدایی این هم از بخت منه

من پر امید اما دلم در التهابه

میرم که تا در غربتم نوری بتابه

ای زندگی بیزارم از بیهوده بودن

میرم که تا پیدا کنم فردای روشن

هر جا میرم لبا میگن یه غریبه اومده

نمیبینم هم صدایی این هم از بخت منه