از خانه به سوي زمان
در حركتم
قرار بود
در باران هميشه يادمان بيايد كه ما
مهري به دل بستيم
كه از سرشت عشق
شگفتي آفريد...
اما نميدانم چرا آنقدر باران امد
تا كه كشته هايمان را آب برد
ديگر نه از گندم سرزمين من خبري هست
نه از آفتاب گرم مهرتو
من
اينجا در حركتي ديوانه وار
دلزده از تمام رحمت ها
بازهم نقش تو را پررنگ تر از هميشه
به تصوير ميكشانم
من ساقه اين گندمهاي به آب نشسته را
همچنان داس ميزنم...
تو ميتابي من
اما
زميني ديگر ندارم.
آري خوب من:
تو فراموش نخواهي شد
نمور و تاريك
ايستاده در گوشه اي
نشاندمت
تا كه
هزاران حلقه عهد را در باران
رها كنم
از خيال وسوسه
از ياد مهر...شگفتی.افرید.سرزمین.افتاب.باران

نميدانم
جز اينكه من همه خواهشم تويي
شاديم تويي
مهر كلامت جاريست
گرم گرم
اما هزاران قند هم كه حل كني
جان حرفهاي تو تلخ است
دلتنگ كدام خاطره اي؟
به راه كدام آمدني نشسته اي؟
كه هر بار مرا به كلامي ميتكاني؟
مگر قلب من كفاف تو را نميدهد؟
ميترسم
سكوتهايت مسري باشند.
به تمام وقتهاي بودنت
ميترسم
كه با هر بار خط انگشت من بر غبار گذشته ات
بروي و تا مدتها كنار تنهاييت ساكت بنشيني
تمام آغوشم را آورده ام و بوسه هايم را
باورشان نداري؟
وقتي به خانمان رفتيم
صندوقچه ات را بياور
بگذار در همان اطاقي كه گفتي
هيچ محرمي ندارد
من اما
دست خالي مي آيم
ميخواهم روي طاقچه اينبار همه چيز را نگه دارم
از هر چه قفل است بيزارم
از هرچه پنهاني كه درد دارد
تمام زواياي اين گذشته
هزاران تو در توي صندوقچه هاييست
كه بوي كهنگيش آزارم ميدهد
من بر طاق چيدمانمان
آفتاب را ميگذارم
و تنگي آب
روشنايي و مهر
قرآن و حديث دو حلقه
به خلوتم تو هميشه راه داري
آخر تو محرمتر از جاني
مينشانمت و برايت از شبهايي ميگويم
كه اگر مهتاب ندارد
كه اگر ستاره ندارد
اما عاشقانه مي ماند