باران نرمي نرم مي باريد با ناز

ماندن نماندن ابر در ترديد با ناز

بالاي تپه چشم آهوي غريبي

استاده بود و دشت مي پاييد با ناز

باغ نگاهي روبرويم بود زيبا

چشمي به نرمي باغ را مي ديد با ناز

وقتي که دزدانه نگاهش کردم از دور

از من نگاه خويش را دزديد با ناز

از لابه لاي خستگيهاي شبانه

عطر نگاهش را به من پاشيد با ناز

تصوير دشتي بود با يک بيد مجنون

ليلي ميان دشت مي رقصيد با ناز

وقت سحر در ابتداي آفرينش

حوا ز آدم هم کمي رنجيد با ناز

بیا تا لیلی و مجنون شویم افسانه اش با من

بیا با من به شهر عشق رو کن خانه اش با من

نگو دیوانه کو زنجیر گیسو را زهم وا کن

دل دیوانه ی دیوانه ی دیوانه اش با من

بیا تا سر به روی شانه ی هم راز دل گوییم

اگر مویت به رویت شد پریشان شانه اش با من

نگو دیگر به من اندر دل اتش نمی سوزد

تو گرمم کن به افسونت گرمی افسانه اش با من

چه بشکن بشکنی دارد فلک بر حال سرمستان

چو پیمان بشکنی بشکستن پیمانه اش با من

در این دنیای وا نفسای بی فردا

خدایا عاشقان را غم مده شکرانه اش با من

من را همچون تک تک آدم های دور و بر خودت

نگاه کن

همه ی دل نگرانی هایم

مثل تمامی زن هایی است

که تو می شناسی

شاید کمتر . شاید بیشتر !

دل نگرانی هایی که

گاهی مرا تا سر حد بی خود شدن می برد

و گاهی هم باز نمی گرداند

از نبودنت می ترسم

از بودنت دلهره دارم

و باز هم می مانم میان بودن و نبودن تو

ای کاش می شد لیلی ات باشم.

"شهرزاد مشیری"

عاقبت لیلیِ ما، مثله گل های گلخونه
تو قاب سرد شیشه ای، پژمرده و دلخونه
حکایت عشق اونا، مثل برف زمستونه
اومدنش خیلی قشنگ، آب کردنش آسونه
قلب تو خالی از عشقو بی نوره، سوت و کوره
عاشق کشی مرامته، نگات سرده و مغروره
عشقو ببین توی نگاش از کینۀ تو دوره
یه کاری کن تو هم براش، چرا عاشقیتم زورههــه

زوره! عشق تو زوره! احساس همیشه کوره
هر جا خودخواهی باشه، انصاف از اون جا دوره

(((جوجه صورتی ها هم مواظب خودشون باشن..خیلی دور برداشتن!
رفیق من دوساله اینجا عرق میریزم ادعایی اما نکردم!! 2روزه اومدی مظلوم نمایی هم میکنی!!(( به موقعش همینجا چالت می کنم با یک قبر مخصوص)))

(((اما آفرین بهت موخه یک ملتو در دست گرفتی..خوشم اومد...ملتم که ساده و غم دیده..و بی خبر از واقعیت))

لیلی قصه اش را دوباره خواند . برای هزارمین بار.... ومثل هربار لیلی قصه باز هم مرد

لیلی گریست وگفت :کاش اینگونه نبود

خدا گفت :هیچ کس جزتو قصه ات را تغییر نخواهد داد !!

لیلی! قصه ات را عوض کن...

لیلی اما میترسید . لیلی به مردن عادت داشت .

تاریخ به مردن لیلی خو کرده بود..

خدا گفت : لیلی عشق میورزد تا نمیرد . دنیا لیلی زنده میخواهد

لیلی آه نیست . لیلی اشک نیست . لیلی معشوقی مرده در تاریخ نیست ..

لیلی ! زندگی کن...

اگر لیلی بمیرد ، دیگر چه کسی لیلی به دنیا بیاورد ؟

چه کسی گیسوان دختران عاشق را ببافد؟...

چه کسی طعام نور در سفره های خوشبختی بچیند؟

چه کسی غبار اندوه را از طاقچه های زندگی بروبد؟ ؟..

چه کسی پیراهن عشق را بدوزد ؟ ؟ ...

لیلی قصه ات را دوباره بنویس ..

لیلی به قصه اش بازگشت....

این بار اما نه به قصد مردن .

که به قصد زندگی .

و آن وقت به یاد آورد که تاریخ پر بوده از لیلی های ساده گمنام .......