سالها رفت و هنوز

یک نفر نیست بپرسد از من

که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

صدفی در دریا است؟

نوری از روزنه فرداهاست

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست؟

میگن هر کسی یه گمشده ای داره و زمانیکه اون گمشدش رو پیدا کنه میتونه به آرامش برسه.
اما مگه میشه تو این دنیای به این بزرگی هر کسی بتونه گمشدشو پیدا کنه.
آخه چه جوری امکانش هست اگر کسی اشتباها گمشده ی یکی دیگه رو صاحب بشه تکلیف چیه؟
اگه کسی گمشده ی خودش رو پیدا کنه اما دست تقدیر نذاره بهم برسن اون وقت چی؟
اگه کسی هیچ وقت گمشده ی واقعی خودش رو پیدا نکنه چی میشه؟
یا اگه کسی گمشده خودش رو پیدا کنه اما اون گمشده؟
چه سخت میشه زندگی وقتی که به کسی دل ببنی و بعد دست تقدیر اون رو ازت جدا کنه!
چه سخت میشه زندگی وقتی که مجبور بشی دریچه دلت رو به روی زیبای اون ببندی!
چه سخت میشه وقتی که تنها باشی بدون یار و دلدار باشی
چه سخته نتونی عاشق بشی و سخت تر از اون وقتی هست که بخوای عشقت رو فراموش کنی!
مگه زندگی بدون عشق هم میشه کسی که بخواد بدون عشق زندگی کنه چه زندگی سردی داره!
برای آدمای بی یار شبا ستاره ها میشن همدم خونه کوچک دلای تنهاشون .
اگه این ستاره ها نبودن اونا میشدن بیمار...

من نذر کرده ام که اگر روزی بیایی

به اندازه تمام مهربانی ات غزل بسرایم

قدری تحمل کن،هنوز مانده که عاشق ترین شوم

من نذر کرده ام که اگر روزی عاشق ترین شوم

در کنار پنجره نگاهت بایستم

و با پیراهن آبی به رکوع روم

و وقتی بر می خیزم،لبریزشوم از وجود تو