ترس

و

درد

همیشه در دیدگان بیماران موج میزند

گاه هیچ تسلایی نمی یابی برایشان

گاه میدانی کلامها بیشتر آزار میدهند

آنوقت به خودم میگویم:

رها بهانه هایشان را تاب بیاور

بد خلقی هایشان را

و گریه هایشان را

دلی که نیازمند مهر است

گاه بیشتر نیازمند کسیست

که مهرش را بپذیرد..

دستهایش را میگیرم

و میگویم

غمگین نباش

رسم دنیا خوب نیست.

...گاه احساس میکنی معجزه ها در زمانه نیست

اما میبینی کسی در زندگیت قدم می گذارد و آنگاه همه چیز در همین حوالی تو
اتفاق می افتد

نزدیک نزدیک

آه ای قرار بی قرار من

این طپیدنهای سرخ

برای توست..

با توست.

بيا از غم شكايت كن
كه من هم درد تو هستم
بيا شكوه از دل كن
كه من نازك دلي خستم
..به توست خطاب من
نازنينم:
دلگير مباش
از رفتنش
از ماندنت
از دردهايت
هزاران بار مدارا را نواختم
و بسيار گريستم..
ميداني
مراهم ببخش
نميداني گاه كه عاشق ميشوم
از خودم دلگير ميشوم
گاه اگر از تو چيزي فراي بودنت و همراهيت ميخواهم
مرا ببخش
عاشق خودخواه است
خاصيتش اين است
نيازمند است
دلم ميخواهد چون هوايي تازه برايت باشم
بيايي نفس تازه كني
آرامشي برگيري
دوست دارم بداني كه تا چه حد براي دلت و براي دلم
براي سكوت و دلتنگي هايش
براي تمام دردهايش
براي همه اين تنهايي
.....
واژه دوستت دارم را
نواختم.

و تو ای عشق
تو مخاطب اين روزهاي من
میدانی که چرا من درتبلور اشکهایم خیره می شوم.
چرا خود را در بطن تاریکی پنهان میکنم.
چراهمه حرفهایم را در سکوت جاري میسازم.
تو میدانی که چرا هماره بر راههای سفید برفی قدم بر میدارم.
و تو میدانی که من
همه چیزم را
در تبلور آشنای نگاهت دادم
تا اندکی در میان اینهمه سیاهی به پرواز پرندگانی که در آسمان جانت جشن میگیرند
بنگرم.
من همه را تنها به خاطر آرامش چشمان تو میخواهم.
طاقت دیدن داغ اشک را در چشمانت ندارم.
طاقت شنیدن ناله هایت را در شبهای تار.
طاقت دردهايت را ندارم.
مرا ببخش که چنین خالی برایت ماندم.
خالی از همه آنچه بدان نيازمندي..
تنها خودیم که در مقابل دریای عمیق وجود تو نیازمند پر شدن است.
پس مرا دریاب
تا چوساحلی
به دریای وجودت بوسه زنم.
ای عشق من .