دلت می آید

نمانی

و نگاه هایِ مرا

هزار سال آواره کنی ؟!!
گیرم که هزار سال نه،

یک لحظه!

دلت می آید

نیایی

و چشمانم بر در

خمیده بماند؟!!
گیرم که خمیده نه،

منتظر....

خیلی وقت نیست

فکر می کنم امروز که بگذرد

چند قرن می شود!؟

اشک

نه در پس ِ اندیشه

که بر روی گونه ها جاری ست

سلام غریبه اشنا صدام رسید هی بی وفا دارم سلام میدم اااا
موندم بخدا  هی غصه دوریتو بخورم
هی غصه نبودنتو بخورم
اخر از درده عشق به حکمه دوریت میمیرم
...............
چه غریبونه عاشقم
کسی نمی  دونه عاشقم جز خودشو خداش
از بس شمردم لحظه ها رو تا ببینمت زبونم بند امد
بعدشم باطری ساعت ...
اخرم قسمت دیدن رسید  زمونه  نذاشت ببینمت . زمونه یا روزگار
من صبر میکنم صبر میکنمو صبر میکنم  تا اون لحظه خوشه دیدار برسه
حس می کنم موقع دیدنت اشک میریزم
بغض میکنم .....هیییییییییییی(نفس) خدا
..............


 

لحظه ی دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام مستم

باز می لرزد دلم دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

های!نخراشی به غفلت گونه ام را تیغ!

های نپریشی صفای زلفکم را دست!

و آبرویم را نریزی ،دل!

ای نخورده مست

لحظه ی دیدار نزدیک است

به خداوندی خدا دوستت دارم

ای تو زیباترین زیبایی ، ای رویای بیداری

به

خداوندی خدا دوستت دارم

ای بیقرار دلم ، ای تک درخت دشت سرخ قلبم ،

به همین لحظه های مقدس عشق قسم دوستت دارم

ای آنکه چشمت بارانی است ،
ای تو که روحت شادابی است ، و
رگهایت از خون محبت جاری است

به آن
کعبه مقدس عشق قسم دوستت دارم

زندگی من ، ای آغاز من ، ای سرآغاز
من ، ای فردای من

به همان لحظه دیدارمان قسم دوستت دارم

نمی
دانم کلمه مقدس دوست داشتن را چگونه بیان کنم تا تو باور کنی که

دوستت

دارم

همیشه دير می ‌فهميم!
وقتی چیزی در حال تمام شدن باشد قدرش را میدانیم:
يک لحظه آفتاب در هوای سرد غنيمت می‌شود.
خدا در مواقع سختي‌ ها تنها پناه می‌شود.
يک قطره نور در دريای تاريکی همه ‌ی دنيا می‌شود.
يک عزيز وقتی که از دست رفت همه کس می‌شود.
پاييز وقتی که تمام شد٬ به نظر قشنگ و قشنگ ‌تر می ‌شود…
فرصت ‌ها را از دست نده!
زندگی آنقدرها هم طولانی نيست…
شاید فردایی نباشد!
قدرش را بدان!

دیشب تاصبح به دنبالت گشتم...

لا به لای تمام خاطرات گذشته...

تمام خویهایم را ورق زدم...

لحظه لحظه اش را...

ردپایت همه جا جاریست...

اما...

دوباره تکرار داستان همیشگی نبود تو و انتظارمن...

امروز هم دوباره دنبالت میگردم...

مثل همه روزهای نبودنت...

امروز هم سراغت را ازتمام برگها میگیرم...

شاید برگی را ازقلم انداخته باشم!

به حس زیبایت سوگند

زیباییت را نمی بینم ، نمی فهمم

تو گمان برده ای که من

زیبای ات را احساس خواهم کرد !

مگر می شود ؟

وقتی که احساست مرا

در آغوش خود چنان سخت می گیرد

دیگر هیچ نمی فهمم ، دیگر هیچ نمی بینم !


نه . . . نه به خدا که نمی شود

آن لحظه نیستم و نمی بینم چیزی را

مگر احساس زیبای با تو بودن را

برگشته است
دوروز گذشته در باوري شيرين گذشته است
دوروز است كه با هميم
و در كنار هم
گشتيم تمام فرصت روز و شب را
دلتنگ جاهايي بود
دلتنگ وقتهايي
آدمهايي
كفشهاي شادي را پوشيديم
دست در دست هم
به خانه قديمي سرزديم
و به كوچه باغ
..
خنديديم و بسيار قدم زديم
لي لي زمان را روي تمام روزهاي انتظار خط زنيم
شب
سربربالين هم
ستاره هارا شمرديم
و خنده ها را چيديم
حرفها را
خاطره ها را
دوري و دلتنگي ها را
چمدانش هنوز گوشه اطاق من است
دوباره عازم است
و چقدر خوشحالم كه آمد
ديگر حجم اين دلتنگي درون سينه ام نمي گنجيد
چقدر اين روزها آرام و شادم
تو برگشته اي و تمام دلتنگي هاي من به ناكجا رفته است
...
...
از نوشته ها گفتيم
از دوستان
از تمام شعرهايي كه براي هم گفتيم
از تمام لايكهايي كه پاي نوشته هايمان زديم
دستهاي هم را فشرديم
و آهنگ هميشگي را گذاشتيم
كنارهم نوشيديم و خوانديم
و لحظه هاي خوشبوي با هم بودن را سير
بوييديم...

کاش آدم برفی بودم !!
دل نداشتم و با خیال راحت زندگی می کردم
بی مهر بی کینه بی عشق و بی هزار تا
واژه ی قشنگ دیگه
عقل نداشتم و می فهمیدم دنیای دیوونه های
همیشه عاقل چه رنگیه
دماغم از جنس هویج بود نارنجیه نارنجی و هیچ وقت
وقتی گریه می کردم قرمزیش راز چشمام را لو نمی داد
چشمام دو تا دکمه بود شایدم دو تا
هسته ی آلبالو خشک دو تا بچه ی شیطون
اونوقت دیگه عینک نداشتم
وای نمی دونید زندگی رو بی عینک دیدن چه لذتی داره
هم خوبی هاش قشنگتره و هم زشتی هاش سیاهتر
سفید بودم سفید سفید رنگ مقدس ترین واژه ی خدا
رنگ صداقت اونوقت هم دماغ هویجی ام
بیشتر خودش و نشون می داد هم شال گردنی
که هنوز عطر دستهای مادر بزرگ رو داشت
لباس نداشتم این همه لباس ریا و خودبینی و غرور
از تنم در اومده بود و من فقط لباس پاکی رو تنم کرده بودم
نه مارک لباسم برام شخصیت می آورد
و نه رنگین بودنش از بقیه جدام می کرد
گوش نداشتم تا بدی ها رو بشنوم و زبون نداشتم
تا باهاش دل بسوزونم و فریاد بکشم
آدمها با مهربونی نگام می کردن چون یه بازیچه ی قشنگ بودم
که یا بچه ها توی شادترین لحظه ی
زندگیشون من رو متولد کرده بودن
یا یه پدر مهربون بالاخره از سیاهی دود و دم این روزگار
جدا شده بود و با دستهای خستش من رو ساخته بود
تا خنده مهمون لبهای دختر یا پسر کوچولوش بشه
و اینکه مرگ قشنگی داشتم
خورشید با عشق به من می تابید و من قطره قطره
با زندگی وداع می کردم و مطمئن بودم بعد از مرگم
روزمرگی آدها شروع می شه و چه خوب که
تجربه ی حیاتم روزهای خوش آدما بود نه تکرار هر روزشون
اما خدایا شکرت که آدمم چون آدم برفی ها
دستی ندارند که حرفاشون رو وقتی که تنهایی
بهشون فشار می یاره یواش روی یه ورق سفید داد بزنن
سپید باشید مثل دانه های رحمت خدا .